Jak Pernod-Ricard
Na początek niezwyciężony i jedyny w swoim rodzaju Maison Martin Margiela i, nota bene, jedyna w swoim rodzaju kolekcja Artisanal. Ta specjalna linia, oznaczana numerem "0" w Margielowskiej nomenklaturze, powstaje od końca lat 80. i charakteryzuje się unikatowością, ręcznym wykonaniem oraz niekonwencjonalnym użyciem nietypowych materiałów. Dotychczas w ramach Artisanal powstała między innymi suknia z białych sznurowadeł, bolero z gumowych masek imitujących włosy (sic!), papierowa marynarka i minisukienka z grzebieni. Na sezon wiosna/lato 2012 antwerpsko-paryski dom przygotował między innymi żakiet ze sznurka utkany tradycyjną techniką makramy (czas wykonania: 142h), przeciwdeszczowy płaszcz z PVC przypominającego szylkret (21h), skórzany trencz pokryty złotymi etykietami z butelek szampana (65h), suknię z satynowych pokrowców na poduszki (36h), żakiet z brazylijskich bawełnianych bransoletek (157h). Pokaz otwierała kreacja przypominająca zmodyfikowaną wersję krawieckich fartuchów, które na stałe wpisały się w wizerunek domu mody. W rzeczywistości pierwszy look to kostium powstały z haftowanego obrusa z początku XX wieku. Całośc dopełniły "szampańskie" buty-tabi.
Artisanal rzuca nowe światło na haute couture, przetrzebiając w nim wszelkie zadęcie.
The Devil with an Angel's face
Biję się w pierś. Nie raz zdarzyło mi się wchodzić lub przechodzić obok salonu Trussardi, ale nigdy nie zastanawiałem się, kto tak naprawdę odpowiada za tę markę. To był błąd, bowiem włoskim brandem kieruje niezwykle charyzmatyczny Umit Benan Sahin. Projektnat (urodzony w Turcji i kształcony w Niemczech) przekłada na projekty swój wyrazisty wizerunek - tatuaże na obu rękach, krzaczasta broda, uwodzicielskie spojrzenie. Wyraźnym w formie był także pokaz jego autorkiej kolekcji dla mężczyzn. Wszystko odbyło się w zainscenizowanych koszarach, gdzie "żołnierze" literalnie realizowali rozkaz "spocznij!" Jeden wylegiwał się na pryczy, drugi robił dziarę koledze, inny czytał (a właściwie oglądał) pismo z nagimi paniami, jeszcze inny brał prysznic. A przed szeregowymi szereg dziennikarzy, stylistów i klientów. Sahin stworzył coś na wzór tableau vivant, ukazujące - wedle jego słów - moment zakończenia wojny. Jakiej wojny? To chyba nieistotne. W koszarach dostrzegamy brytyjskiego oficera z I wojny światowej, buntownika z East Village, osiłka z Drużyny A, sobowtórów Fidela Castro. W tej, na pozór sztywnej, wojskowej stylizacji, pojmowanej jako całość, przebija jakiś pierwiastek dowcipu - koszarowego, zapewne. Zdaje się, że designer postawił sobie za punkt honoru kreowanie charakterystycznych, wyrazistych sylwetek, nieco przerysowanych, bowiem opartych na kulturowych schematach, ale możliwych w miejskiej przestrzeni. Umit Benan to postać, na którą zdecydowanie warto zwrócić oczy przy okazji kolejnych tygodni mody.
Dziesięć trupów i włosy łonowe.
Już od wielu lat Thom Browne wprawia mnie w osłupienie. Jego kolekcje, zarówno dla pań, jak i panów, a przede wszystkim pokazy określiłbym jako "mind-blowing". I tak, w czerwcu 2010 roku urządził widowisko w siedzibie Komunistycznej Partii Francji (projektu Oscara Niemeyera), przebierając modeli za kosmonautów. Rok później urządził wystawną ucztę w Salon Impérial paryskiego hotelu Westin dla arystokratycznych i ekscentrycznych sybarytów niewiadomego pochodzenia. Dziś serwuje nam ciemniejszą stronę swojej twórczości (nie pozbawioną jednak sardonicznego uśmiechu). Kilka słów o dwóch kolekcjach na sezon jesienny. Celowo zacznę niezgodnie z chronologią, tj. od damskiej kolekcji sprzed pięciu dni. Browne stworzył opowiadanie o dziesięciu pięknych dziewczynach, które umarły za modę. Na środku sali imienia Edny Barnes Salomon w nowojorskiej bibliotece publicznej ustawił w rzędzie dziesięć pudeł-trumien z wspomnianymi bohaterkami. Te jednak zmartwychwstają z nadejściem nowego sezonu. Kolekcja ta rysuje się z jednej strony jako satyra na świat mody, jego mechanizmy, jego hermetycznosć, czarnym humorem piętnuje ślepo podążających za wszelakim trendem. Z drugiej zaś jest peanem dla kreacyjnych możliwości jakie daje moda. Browne odnosi się do podwalin XX-wiecznej elegancji w postaci doskonałego warsztatu krawieckiego i struktur haute couture. Wcielając się w przez siebie stworzone ofiary mody zadaje wiele pytań - o piękno kształtów, które wyolbrzymia (komicznie wyartykułowane ramiona, piersi, biodra), o seksualność - jej właściwości i atrybuty. Dokładnie tą samą teoretyczną drogę, choć już z nieco innym krajobrazem, obrał Browne w tworzeniu kolekcji dla mężczyzn. Gdy w tle zagrzmiało złowieszcze Dies Irae, na wybiegu pojawili się modele - ofiary zamierzonego body morphingu. Bez karków za to z olbrzymimi bicepsami, bulwiastymi kolanami i pośladkami oraz wystającym czymś, co zapewne miało przywodzić na myśl włosy łonowe. Browne'owi udało się zharmonizować kilka charakterystycznych stylistyk (preppy, punk, BDSM), nie przekraczając granicy dzielącej modę od kostiumu.
Od śmierci Alexandra McQueena coraz trudniej o prawdziwe "wybiegowe" widowisko. Jeśli jednak ktoś nagle zapragnie zobaczyć modowy rytuał powinien zapoznać się ze wszystkimi realizacjami Thoma Browne'a.
f.
fot. oficjalne profile projektantów na Facebook.com
